Ustoz, so‘nggi paytlarda iymonim susayib ketdi. Amallarimda ixlosni topa olmayapman. Qalbim butunlay o‘lib qolgandek. O‘zimni ikki holatga o‘xshatdim:
- Qalbi kasallangan olim.
- Ibn Javziy Saydul Xotirda aytgani kabi, qalbiga “qasr hayoti” o‘rnashib qolgan kishi.
U zot duolar bilan bu holatdan qutilib chiqqanlar. Lekin men bunga erisha olmayapman. Bu hayotdan ayrilish fikridan faqat iymonim qaytarib turibdi. Bir fitnaga uchrashishdan oldin, o‘zim qaytarib yurgan narsamga chaqiruvchi bo‘lib qolishdan qo‘rqaman.
Iltimos, ayting, nima qilay?