Bismillah,

Alloh taologa hamdlar, undan keyin payg‘ambar kelmaydigan oxirgi payg‘ambar, uning oilasi, sahobalari va qiyomatgacha ularga yaxshilik bilan ergashganlarga salovot va salomlar bo’lsin.

Agar ota imkoniyati bo‘la turib, ataylab nafaqa bermasa, u holda ayol bolaning huquqini himoya qilish maqsadida, uni vaqtincha gaplashtirmaslikka haqli bo‘ladi. Bu shariatda “muomala bil-misl” (ya’ni qanday munosabat ko‘rsatsa, shunga yarasha javob qaytarish) qoidasi asosida bo‘ladi. Chunki ota farzandiga moddiy jihatdan qaraydigan mas’uldir. Farzandlar nima yeydi, qanday yashaydi — bu mas’uliyat otaning zimmasidadir.

Lekin agar ota haqiqatda imkoniyatsiz bo‘lsa, kasal bo‘lsa yoki ishsizlik sababli pul topa olmayotgan bo‘lsa — unday holatda u bilan farzandlarning aloqasini uzish, ularni gaplashtirmaslik zulm hisoblanadi. Bu holatda ayol shafqatli bo‘lib, Alloh uchun sabr qilishi, va bolalarni otasi bilan gaplashishga to‘sqinlik qilmasligi kerak.

Ko‘plab hollarda otalar moddiy jihatdan yaxshi yashab turib ham, farzandlariga qarashmaydi. Umra, hajlarga boradi, qimmatbaho kiyimlar kiyadi, telefonlar ishlatadi, lekin “imkonim yo‘q” deb yolg‘on bahona qiladi. Agar shunday holatda bo‘lsa, uni ogohlantirib, “Nafaqani to‘lasang, bolalarni gaplashtiraman”, deyish joiz.

Lekin haqiqatda nochor bo‘lsa, unday otani bolalardan butunlay uzish zulmga olib boradi. Shuning uchun vaziyatni chuqur o‘rganish kerak. Ota imkoniyatsizmi yoki dangasa va mas’uliyatsizmi — mana shu ajratilsin.

Xulosa:
Agar ota to‘lashga qodir bo‘lsa-yu, ataylab nafaqa bermasa — bolaning onasi vaqtincha bolalar bilan aloqani to‘xtatib, uni mas’uliyatga chorlashi mumkin. Ammo imkoniyati yo‘q bo‘lsa, bu holatda rahm-shafqatli bo‘lish lozim. Farzand bilan otaning aloqasini butunlay uzish o‘ylab qadam tashlanadigan ish emas.

Vallohu a‘lam.