Ya’ni bu er endi qarg‘amasin, axir qilar ishini qilib bo‘ldi. Ayol esa shunchalik yaxshi niyatda, mehr bilan gapirdi: “Duo qiling, bolangiz yetimlarni boshini silayapti”, deb. Endi buning uchun qargʻash nima keragi bor?

Bu ishga qargʻish o‘tmaydi deb o‘ylayman — Alloh bilguvchidir, albatta.

Agar bu ayol nohaq bo‘lsa, balki unga o‘zi qaytib kelar. Ammo aytmaslik kerak bo‘lgan gapni aytib qo‘ygan taqdirda ham, bir-birimizni qargʻab, o‘ldirib qo‘ysak, bu dunyoda odam qoladimi? Shunday hollarda yurak keng bo‘lishi kerak. Biroz sabr, kechirim bilan yondashish lozim.

Menimcha, bu erkak — ya’ni har bir erkak — agar shunday holatlarda qargʻaydigan bo‘lsa, uylanmasligi kerak. Chunki uylanish uchun inson bag‘rikeng, tushunadigan, rujulati keng bo‘lishi kerak.

Aks holda, har kuni biri birini qargʻab, janjal qilsa, bu hayot muammolardan bosh chiqarmaslikka olib keladi. Hali bu muammo oz, qaynonasiga: “Duo qiling, bolangiz yaxshi ish qilyapti”, deb turgan ayolga shukur qilsin. Agar o‘sha ona qattiq tursa, bolasining oilasi buziladi, bolalari yo‘qoladi. Ya’ni, butun oila parokanda bo‘lishi hech gap emas.

Shuning uchun, bu yo‘lga kirgan odam — ya’ni ko‘p xotinlik mas’uliyatini olgan erkak — juda aqlli, sabrli, bag‘rikeng inson bo‘lishi kerak deb o‘ylayman.

Vallohu a’lam.