Ustoz, onam aka-singillarim bilan boshqa shaharda yashashadi. Yaqinda onam bir insonga turmushga chiqdi. U kishi men va opamga: «Ona qizim, seni Alloh uchun yaxshi ko‘raman, ering senga nomahram bo‘lib ketsa ham men senga mahram bo‘lib qolaman», deydi.
Umrida biror marta ko‘rmagan birovning ikki bolali xotiniga shunday deyishi to‘g‘rimi? Axir u chin otamiz emas-ku?! Shu bois erim u kishi bilan gaplashishimni istamaydi.
Onam esa bizdan u insonga o‘z otamizdek muomalada bo‘lishimizni, farzandlari bilan tug‘ishgan singlimizdek gaplashib turishimizni talab qilaveradi. U kishi erim bilan bir-ikki ko‘rishgandan keyin orqamizdan har xil gap qildi. Farzandli bo‘lganimizda: «Kuyovim bir og‘iz nabira muborak bo‘lsin deb qo‘ng‘iroq qilmadi», deb onamga o‘pkalabdi. Axir bu uning nabirasi emas-ku!
Xullas, erimning jahli chiqib, gaplashib olish uchun unga telefon qilgan edi. Erim gap boshlashiga ham ulgurmay, u kishi juda yomon so‘kib ketdi. Ko‘p dilxiralik bo‘ldi.
Onam bizdan arazlab, erimni yomonlagani yomonlagan. Oxiri onam bilan ham gaplashmay qo‘ydik. Men ko‘p gapirdim onamga, ammo foydasi bo‘lmadi. O‘gay otamizga yaxshi muomala qilmaganimiz uchun bizdan arazlagan. Men esa o‘gay otani deb oilam buzilishini istamayman.
Ustoz, biz o‘gay otamiz bilan silai rahm qilishga, uning xurmacha qiliqlariga chidashga majburmizmi?