Bismillah,

Alloh taologa hamdlar, undan keyin payg‘ambar kelmaydigan oxirgi payg‘ambar, uning oilasi, sahobalari va qiyomatgacha ularga yaxshilik bilan ergashganlarga salovot va salomlar bo’lsin.

Ha, bu gaplaringiz to‘g‘ri. Haqiqatda bu bizning urfimizga ham, dinimizga ham yot g‘oyalar. O‘qituvchilar “ota-onalarga qarshi chiqish” degan fikrni yosh bolalarga singdirsa, bu yaxshilikka olib bormaydi. Bu – tarbiya emas.

Agar o‘qituvchi chin dildan rahmli bo‘lsa, ota-onalarni yig‘ib majlis o‘tkazsin, ularga soatlab tushuntirsin: “Farzandlarga qattiq qo‘l bo’lmang, mehribon bo‘ling, hikmat bilan tarbiya qiling” deb. Bu – to‘g‘ri yo‘l. Lekin bolalarni ko‘chaga chiqarib, ota-onaga qarshi qo‘yish – xatarli ish. Bu g‘arb mamlakatlarida o‘rgatilgan yot odat, musulmonlarga to‘g‘ri kelmaydi.

Farzandni tarbiya qilish – ota-onaga itoat qilish, ularga xizmat qilish, yaxshilik qilishni o‘rgatishdir. Ota-onalarning xatolari bo‘lsa, ularni bolalar oldida emas, alohida suhbatda tushuntirish kerak. Aks holda, farzandning qalbida ota-onaga qarshi nafrat paydo bo‘ladi.

Unutmaslik kerak: ota-ona farzandni yediradi, ichiradi, o‘qitadi, kiyintiradi. Biror qattiq gap aytgan bo‘lsa ham, bu ularning haqqi va vazifasidan kelib chiqadi. Bola esa hali yosh, tushunmaydi. Lekin katta bo‘lganda o‘zi ham ota-ona ne’matini tushunib yetadi.

Shuning uchun farzandlarni ota-onaga itoatsizlikka emas, balki ularga xizmat va ehtiromga o‘rgatish kerak. O‘qituvchilar ham tarbiyani shunday olib borishlari lozim.

Vallāhu a‘lam.