Bismillah, vassalātu vassalāmu ‘alā rasūlillāh, va ba’d.

Bu borada Hanafiy ulamolari shunday deganlar: agar siz janoza namoziga kelganingizda birinchi takbirga ulgurmay qolgan bo‘lsangiz — masalan, imom janoza namozini boshlab yuborgan bo‘lsa — kechikib kelgan odam imom nechanchi takbirda ekanini bilmasligi mumkin. Shunday holatda, Abu Hanifa rahimahullohning aytishlaricha, kishi janozaga darrov qo‘shilmaydi.

Imom “Allohu Akbar” deb takbir aytganda — bu uchinchi yoki ikkinchi takbir bo‘lishi mumkin — siz ham takbir aytib, o‘sha vaqtda namozga qo‘shilasiz. Bu siz uchun birinchi takbir bo‘ladi. So‘ng, imom keyingi takbirlarni aytganda, siz jim turasiz. Imom to‘rtinchi takbirni aytsa, sizning hisobingizda ikkinchi bo‘ladi. Keyin imom salom berganida, siz hali qolgan takbirlaringizni o‘qimagan bo‘lasiz.

Imom salom bergach, siz qolgan takbirlaringizni o‘qib olasiz. Xuddi imom salom bergandan keyin ikki rakat o‘qib olganingiz kabi. Agar imom salom berganidan keyin siz ham takbirlaringizni aytib olsangiz, janoza namozingiz to‘liq bo‘ladi. Duolarni aytish mustahab, ya’ni ulug‘ fazilatli amal. Ammo mayyitni tezda olib ketish kerak bo‘lsa, takbirlar ustun bo‘ladi. Shuning uchun takbirlarni aytib olish kifoya qiladi.

Ya’ni, imom “Allohu Akbar” deganida, siz ham “Allohu Akbar” deb namozga kirishingiz kerak. Ba’zi fuqaholar esa shunday deydilar: siz imom qaysi takbirda bo‘lishidan qat’i nazar, “Allohu Akbar” deb namozga kirasiz, bu sizga birinchi takbir hisoblanadi. Ammo Abu Hanifa rahimahullohning fikri — imom bilan birga kirish va qolganini tartib bilan o‘qib olish — janoza namozining mohiyatiga ko‘proq mos tushadi.

Tushuntira oldimmi? Masalan, siz kirib imomning “Allohu Akbar” deyişini kutasiz, niyat qilib turasiz. Imom “Allohu Akbar” deganida siz ham “Allohu Akbar” deb namozga kirasiz — bu siz uchun birinchi takbir bo‘ladi. Keyin qolgan takbirlaringizni imom salom bergach o‘qib olasiz.

Wallohu a’lam, eng to‘g‘ri tartib ham, eng oson tushuniladigan usul ham shudir