Bismillah,

Alloh taologa hamdlar, undan keyin payg‘ambar kelmaydigan oxirgi payg‘ambar, uning oilasi, sahobalari va qiyomatgacha ularga yaxshilik bilan ergashganlarga salovot va salomlar bo’lsin.

Shariatimizda bu holat mutlaqo noto‘g‘ri. Er — xotin boy bo‘lsa ham, kambag‘al bo‘lsa ham — nafaqa bilan ta’minlashi farz. Bu erning zimmasidagi huquqiy majburiyatdir. Ayol ishlaydimi, ishlamayaptimi — bu muhim emas. Hatto ayolning tijorati bo‘lsa, meros qolgan bo‘lsa ham — er uni to‘liq ta’minlashi shart.

Erning boyligi bor bo‘lsa, boyligiga yarasha, kambag‘al bo‘lsa, o‘z holatiga yarasha ta’minlashi lozim. Shuning uchun ayol: “Men o‘zimning topganimni o‘zimga ishlataman, ro‘zg‘orni sen tebrat,” desa, bu to‘g‘ri talab bo‘ladi.

Aksincha, er: “Sen ishlayapsan-ku,” deb nafaqa bermasa, bu — zulm va shariatga xilof ish. Bunday erkak sunnatga amal qilaman deb ikkinchi xotin olsa, lekin farz bo‘lgan nafaqani ado qilmasa, bu ikkinchi tomonlama gunoh bo‘ladi.

Shariatda, jumladan barcha fiqhiy manbalarda, erning zimmasida nafaqa qilish vojib ekani qayta-qayta ta’kidlanadi. Agar er buning uddasidan chiqa olmasa — gunohkor bo‘ladi, qiyomatda javob beradi.

Agar ayol o‘zining pulidan vaqtincha ro‘zg‘orni yuritayotgan bo‘lsa, bu — sabr va fidokorlikdir. Ammo bu holat uning haqqidan voz kechdi degani emas. Ayol qiyomatda o‘z haqini olishga haqli bo‘ladi.

Shu bilan birga, agar nafaqa masalasi sabab oilani buzish xavfi tug‘ilsa, ozgina sabr qilish — oqilona bo‘ladi. Chunki bu odam sizga boshqa jihatdan erlik vazifasini ado qilayotgan bo‘lishi mumkin: bolalaringizga ota, oilangizga bosh bo‘lib turgandir.

Xulosa:
– Shariatda nafaqa berish erning majburiyati, ayol ishlayotgan bo‘lsa ham;
– Nafaqa bermaslik erkakning katta gunohidir;
– Ayol o‘z pulidan foydalansa ham, bu haqidan voz kechdi degani emas;
– Sabrlilik qilinsa, oxiratda mukofoti katta bo‘ladi;
– Nafaqa sababli oilani buzish har doim ham maslahat emas.

Vallāhu a‘lam.