Bismillah vassalatu vassalamu ‘ala Rasulillah. Amma ba’d.

Ijoza — bu aslida dars o‘qitishga ruxsat degani. Ya’ni o‘qib, keyin boshqalarga o‘tkazish.
Masalan, siz muallimadan dars olyapsiz, Qur’onning bir porasidan yoki harflardan dars berayapsiz. Shu dars berayotgan narsangizni yaxshi bilib, keyin boshqalarga o‘rgating. Chala bilgan holda odamlarga xato o‘rgatib qo‘ymang.
Tavhid haqida gapiryapsiz — shu gapirayotgan narsalaringizni ham to‘g‘ri tushunib, o‘zingiz ishonchli manbalardan, ustozlardan o‘rganib keyin ayting.

Inson qaysi sohada gapirsa ham, faqat bilgan narsasini gapirishi kerak. Ijoza degani ham shu — ustozdan o‘rganib, keyin boshqalarga yetkazish.
Ustoz sizga o‘rgatdi, siz unga o‘qib berdingiz, u esa sizni to‘g‘rilab berdi va “to‘g‘ri o‘qi” dedi — mana bu ijoza hisoblanadi. Albatta, “senga ijoza berdim” deb alohida marosim qilish shart emas.
Siz ustozga o‘qib bergan bo‘lsangiz va u sizning o‘qishingizni to‘g‘ri deb tasdiqlagan bo‘lsa, demak bu ijoza bor degani.

Din ana shunday — biri ikkinchisiga o‘qib beradi, u to‘g‘rilaydi, o‘rgatadi.
Shuning uchun, agar siz o‘rgatayotgan narsangizni ustozga o‘qib bergan bo‘lsangiz — to‘g‘ri.
Shunchaki tolibi ilm sifatida harakatda davom eting. Mukammallashishga intiling, ya’ni xatolaringizni to‘g‘rilab boring.
Agar sizning so‘zlaringiz bilan odamlar ta’sirlanib, o‘rganishyapti, demak siz o‘z ustingizda ham ishlashingiz zarur. Biror xato yillab takrorlanmasligi kerak.
Qur’onning bir porasini yaxshi o‘qib olish — bu oson. Yaxshi o‘qib, keyin dars berish kerak.
Ko‘p dars beraverish orqali o‘zingiz ham yanada pishasiz, xatolaringiz kamaya boradi.
Vallohu a’lam.